Hisslərin var ipəkdən daha zərif- toxunmağa, hiss etməyə qıymadığın, qırılacağından ehtiyat etdiyin, nəfəs almağı unutduğun. Geriyə qaytara bilmədiyin anlar, insanlar, duyğular. Mahnılar var -keçmişindən xatırlayıb dinlədiyin amma başqaları ilə dinləmək istəmədiyin. Və eyni çayda təkrar üzmək üçün qaçmaq istəyi. Təəssüf, utanc, sevgi, küskünlük sonrasında məğrur görünmək üçün hər gün mahiyyətini gizlədib sonda özünü tanımamaq var. Hər gün qocalan bədənimizə yaş artdıqca uşaqlaşan bir yanımız etiraz edir gözüyaşlı, titrəyən dodaqlı, bir az da əsəbi. Bu qədər boşluğun, yüngüllüyün, heçliyin içində insan olmaq, bəlkə də özündən başqa heç kimin eşitməyəcəyi hayqırış olmaqdan bezgin. Kainatın sonsuzluğunda yox olub getməzdən əvvəl boşluğa, heçliyə onun anlamayacağı dildə bir şeyləri fısıldamaqdı deyilənlər, yazılanlar.