İpekqurdu

Gözünü açdıqda qaranlıq bir yerde perdeşekilli bir balonun içindeydi.
İti uclu qollarıyla perdeni yırtıb xarice çıxdı. Qanadlarını açmaq istedi amma
yaş olduğu üçün alınmadı.Bir müddet bele keçdi.Quruduqdan sonra qanadlarını
çırpdı ve uçmağa başladı.Tut ağacının üstünden keçende tırtılları gördü.
Şövqle yarpaq yeyirdiler. Sevirdi öz cemiyyetini.Çünki insan cemiyyetinden
kenarda yaşayırdılar.Düzüne qalsa ele de şanlı mübarize tarixleri yox idi.
Tesadüfen yük maşınından kenara dağılan baramalardan çıxmış ataları bu yaşayış yerini
özlerine mekan etmiş ve tarixini bele xatırlamadıqları keçmiş azadlıqlarına
qovuşmuşdular amma bu heç de onların esaret dövründen tam yaxa qurtardıqlarının
göstericisi deyildi. Qanlarına işlemişdi kölelik ruhu.Her halda azadlıq onlara güc verirdi.
Boğulmaq üçün yük maşınlarında daşınan hemcinslerini görürdüler. Ellerinden ise

bir şey gelmirdi.

O hele tırtıl olanda kepenekler hemin yolda gözleyib maşının ön

aynasını tutmaqla qezaya sebeb olub baramaları xilas etmek istediler baş tutmadı. Çünki bu insan

adlanan mexluq ağılsız deyildi.Mexluq maraqla onlara baxdı ve güldü.Onlarsa pert

halda evlerine qayıtdılar. eslinde çox hirslenmişdiler amma reqibe hücum etmek üçün heç bir silahları yox idi. Revayete göre ecdadlarının silahı varmış sonra esaret dövründe rudimente çevrilib.
Gülen insan ise bunun bilavasite sebebkarı idi.Buna baxmayaraq o mübarize edecekdi.
Neticesi ne olursa olsun.Çünki mübarizesiz heyatın sonu baramada boğulmaqdan

başqası deyildi.