Tombul

Dağın döşünde qoyunlar otlayırdı. O da onlar kimi otları içeri ötürerken nemliyi hiss edir ve bundan xüsusi lezzet alırdı. Her seher dostlarıyla bura qeder gelir, daha sonra işe başlayırdı. İstehsal etdikleri et, yun, süd sahibleri terefinden toplanırdı. Qoyunlar arasında ona Tombul deyirdiler. Esas vezifesi et yiğmaqdı. Bunun üçün ixtisaslaşmışdı. Bir gün yeyib doyduqdan sonra qeyri-adi bir şey baş verdi. Baş veren hadiseler barede düşünmeye başladı. Evvel özünün piss hiss etdi, bele ki, üreyi bulanır kesik-kesik nefes alırdı, amma bu hal çox davam etmedi.Birden her şey tamam başqalaşmış, yaddaşı da berpa olmuşdu. Keçen ili xatırladı. İlin teqriben bu vaxtlarında onları kesirdiler. Keçen il de anasını ve diger qohumlarını kesmişdiler. Axı bu qeder vaxt nece olmuşdu ki, bütün bunları fikirleşmemişdi? Diksindi. Vezifesine göre onu da, yeqin ki, kesecekdiler. Ele bu anda fikrinde sanki ildırım çaxdı. Onun nesli etlik nesildi. Demeli indiye qeder onun neslinden olanların hamısını kesmişdiler.
Her gün seve-seve gelib otladığı otlaq artıq ona cazibedar görünmürdü, çünki otladılmasının meqsedini anlamışdı.
Tütek seslendi.İstirahet vaxtı bitmişdi. Onun üçünse her şey bitmişdi. Artıq otlar dadsızdı. İtler zalım, sahib rehmsiz görünürdü gözlerine.Her şey maraqsız herşey cansıxıcıydı. Halbuki düşüne bilmediyi vaxtlarda yaşamaq ona çox gözel görünürdü. Ve qoyun heyatında ilk ve son duasını etdi:
-Meni yene qoyunfikirli ele Tanrım!
Duası qebul olundu. On gün sonra heç ne başa düşmeden kesildi ve tarixde yegane düşünen qoyun belece mehv oldu.