Insanlardan hörülmüş divarlarla sixılmış kimiyəm. Tanış olmayan məmləkətlərdə tanış olmayan insanlarla danışıb heç görmədiyim yerlərə tamaşa etməliyəm. Və başımı qaldırıb ulduzları salamlayarkən gecə yarısı içimdə ən kiçik bir hüzün qalmamalıdır. Dünyanın bir zərrəsi olduğunu anlamalı insan onunla bütünləşərək. Kiçikliyini anlamalı ki, böyüyə bilsin. Özünü böyük hesab edən niyə böyüməyə can atsın ki? Jostein Gaarderin de dediyi kimi, insanlar sehrbazın dovşanının tüklərinin dibində yaşamağı seçirlər böyüdükcə. Halbuki uşaqlar her şeyə necə də maraq göstərirlər. Sonra bizim üçün adiləşir hamısı. Tüklərin zirvəsinə çıxıb ətrafı maraqla seyr etməkdənsə tükün dibində isti yerimizdə yaşamağı üstün tuturuq. Və elə orda da kəpəklənib yox oluruq.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder