Özleşme

Yalnızlıq insan tebietine yaddır amma insan mehz insan tebietine yad olanlari etdikde digerlerinden ferqlenmeye başlayır. Tarixde çevriliş yaratmış esas böyük şexsiyyetler mehz bu amilden istifade etmişler. Cemiyyetde diger insanlarla birlikde olduqda lüzumsuz ve sethi fealiyyetler ve fikirler ümmanına qerq olur insan.Ve bu zaman o artıq özü deyil başqalarının onda görmek istediklerinden ibaret bir mecmudur.Menim yazdıqlarımdan bele başa düşülmesin ki men zahidliyin ve ya terkidünyalığın terefdarıyam. Sadece hazırki dövr insanının en esas problemi olan “lüzumsuz bilgi kütlesinde batma” nı nezerde tuturam. Kompyuteri beynin çox besit bir modeli olaraq fikirleşsek bu lazımsız ve menasız işlerle meşğul olmaq en yüksek keyfiyyetlere malik komyuterden yalnızca Solitaire oynamaq üçün istifadeye benzeyir.Heqiqetde beynimizden lazımınca istifade etsek nail olduqlarımıza özümüzde inanmazdıq.Beynimizde çarpışan fikirleri izleyerek qalibin terefini tutmaq ve eyni zamanda hemin qalibe layiq daha güclü bir reqib hazırlamaq nehayetde beynimizde ele bir rehber fikrin yaranmasına sebeb olur ki öz yaratdığımız bu fikrin esiri oluruq. Hemin fikrin telqin etdiyi yoldakı mübarize- kenardakılara nece görünmesinden asılı olmayaraq – insanın özünü xoşbext hiss etmesini temin edir.
Mehz bu ruh bu ezme sahib insanlardır ki esrlerle insanları kutleler ve yığınlar şeklinde öz arxalarınca sürüklemişlerdir. İnsanlar bu tip kütlelerin terkib hissesi olmağı çox sevirler çünki özleri ile eyni fikirleri paylaşan insanların ehatesinde olmaq onlara bir iç rahatlığı bexş edir.Bununla da onlar fikirlerle tekbaşına mübarize aparmaq kimi ağır mükellefiyyetden canlarını qurtarırlar.Bütün yaxşı hesab etdiklerine “he” deyen amma bunu özünün hörüb düzeltdiyi süzgecden keçiren insanlar kamilliye doğru geden yola doğru ilk addımlarını atmışlardır.